Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό και τα δυο κουνελοαδελφάκια ο Χνουδωτός κι ο Ασπρούλης έπαιζαν έξω από τη φωλιά τους. Είχαν ξεκινήσει με κρυφτό, όμως τσακώθηκαν, όπως κάθε φορά. Ο Ασπρούλης συνέχεια έβρισκε τις κρυψώνες στις οποίες κρυβόταν ο αδελφός του κι ο Χνουδωτός, αφού του είπε ότι έκλεβε κι έβλεπε που κρυβόταν, δεν ήθελε να παίξει άλλο. Μετά αποφάσισαν να παίξουν κυνηγητό. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά και τα δύο αδελφάκια έπαιζαν όμορφα. Μα εκεί που ο Χνουδωτός κυνηγούσε τον Ασπρούλη αυτός κρύφτηκε πίσω από έναν θάμνο και του έβαλε μια τρικλοποδιά με αποτέλεσμα να βρεθεί φαρδύς πλατύς κάτω και να βάλει τα κλάματα. Ο Χνουδωτός δεν ήθελε να συνεχίσει να κυνηγάει τον αδελφό του. Αποφάσισαν λοιπόν να παίξουν με τη μπάλα. Μα δεν κατάφεραν ούτε να αρχίσουν, αφού τσακώθηκαν για το ποιος θα σούταρε και ποιος θα καθόταν τέρμα. Τα παιχνίδια τους πάντα κατέληγαν σε τσακωμούς.
«Αυτό δεν είναι δίκαιο,» είπε στον αδερφό του ο Ασπρούλης. «Δεν γίνεται να κάθομαι πάντα εγώ στο τέρμα. Θέλω κι εγώ να σουτάρω. Ο δάσκαλος είπε ότι είμαι πολύ καλός».
«Κι αυτό τι σημαίνει;» απάντησε ο Χνουδωτός. «Ότι εγώ δεν είμαι καλός;»
Τα δυο κουνελοαδελφάκια έφυγαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Ο Ασπρούλης ανέβηκε στην κούνια που τους είχε κρεμάσει ο παππούς, ενώ ο Χνουδωτός, που ήθελε παρέα, ξεκίνησε για τη φωλιά της φίλης του της Μαυρούλας για να τη ρωτήσει αν ήθελε να παίξει μαζί του. Δεν πρόλαβε να κάνει παρά μόνο δυο τρία βήματα και πάτησε πάνω σε κάτι φύλλα.
«Τι να είναι αυτά τα φύλλα,» αναρωτήθηκε και έσκυψε να τα δει από κοντά. «Μα είναι ένα καρότο,» φώναξε δυνατά ενθουσιασμένος. Είχε αρχίσει να πεινάει και ένα ωραίο , ζουμερό καρότο θα ήταν ό,τι έπρεπε. Έσκυψε κι άρχισε να τραβάει τα φύλλα για να ξεριζώσει το καρότο μα αυτό δεν έβγαινε με τίποτα. Κοντά του έφτασε κι ο Χνουδωτός που τον είχε ακούσει να φωνάζει ότι βρήκε το καρότο κι αποφάσισε να τον βοηθήσει . Τα δυο κουνελοαδελφάκια τράβαγαν μαζί μέχρι που κατάφεραν και το ξερίζωσαν . Μόλις ο Ασπρούλης το έπιασε στα χέρια του όμως ο Χνουδωτός του το τράβηξε με δύναμη.
«Δώσε μου το Ασπρούλη, είναι δικό μου. Εγώ το τράβηξα και το έβγαλα».
«Εγώ το είδα πρώτος Χνουδωτέ και πρέπει εγώ να το πάρω,» απάντησε ο Ασπρούλης και όρμησε για να πάρει το καρότο από τον αδελφό του. Έπεσε με φόρα πάνω του και τον έριξε κάτω. Το καρότο του έφυγε από το χέρι και ο Ασπρούλης το άρπαξε σχεδόν στον αέρα. Μόλις όμως το είδε αυτό ο Χνουδωτός σηκώθηκε και άρπαξε τον αδελφό του από τα αφτιά. Του τα τράβηξε με τόση δύναμη που άσπρες τουφίτσες από τη γούνα του τού έμειναν στο χέρι. Ο Ασπρούλης κατάφερε να του ξεφύγει και γυρνώντας του ξαναέβαλε τρικλοποδιά. Ο καυγάς φούντωνε για τα καλά και τα δύο αδελφάκια μάλωναν για ώρα… Ο ένας έσπρωχνε τον άλλον, ο άλλος τον χτύπαγε με τα χέρια του για να πάρει ως απάντηση μια κλωτσιά.
«Ε παιδιά τι κάνετε εκεί; Γιατί τσακώνεστε;» ακούστηκε μια μπουκωμένη φωνή.
Τα δυο αδέλφια σταμάτησαν να τσακώνονται και γύρισαν να δουν ποιος ήταν αυτός που μιλούσε μπουκωμένος. Στην άκρη της αυλής ήταν η Μαυρούλα που τους κοίταζε με απορία καθώς μασουλούσε το ζουμερό καρότο. Ήταν τόσο απασχολημένοι με τον καυγά τους που δεν πήραν χαμπάρι ούτε πότε ήρθε η φίλη τους, ούτε πότε πρόλαβε και άρπαξε το καρότο για το οποίο τσακώνονταν.
«Το καρότο είναι πολύ νόστιμο,» συνέχισε η Μαυρούλα. «Μα γιατί δεν το φάγατε εσείς;»
«Γιατί αυτό το καρότο είναι, ή μάλλον ήταν, δικό μου Μαυρούλα. Εγώ το είδα πρώτος,» είπε ο Ασπρούλης.
«Ναι αλλά εγώ ήρθα και σε βοήθησα να το ξεριζώσεις. Ή μάλλον εγώ το ξερίζωσα, και το καρότο μου ανήκει,» απάντησε ο Χνουδωτός.
Τα κουνελάκια ήταν έτοιμα να πιαστούν πάλι στα χέρια.
«Θα μπορούσατε πολύ απλά να μοιραστείτε το καρότο φίλοι μου. Κι έτσι θα έτρωγε μισό ο ένας και μισό ο άλλος. Κρίμα που δεν το δοκιμάσατε. Ήταν πολύ νόστιμο,» είπε η Μαυρούλα μασώντας την τελευταία μπουκιά από το νόστιμο καρότο. «Σκεφτείτε το για την άλλη φορά. Αντί να τσακωθείτε για κάτι, μοιραστείτε το. Κι αν δεν κόβεται στη μέση χρησιμοποιείστε το με τη σειρά λίγο ο ένας και λίγο ο άλλος. Αντί για το ξύλο δοκιμάστε να συζητήσετε για να λύσετε τα προβλήματά σας».
Αυτά είπε η Μαυρούλα και φεύγοντας άφησε τα δύο κουνελοαδελφάκια σκεφτικά πίσω της.
«Η Μαυρούλα έχει δίκαιο Ασπρούλη. Αντί να τσακωθούμε για το καρότο έπρεπε να το μοιραστούμε. Κι έτσι δεν θα μας το έπαιρνε μέσα από τα χέρια μας, ούτε θα πεινάγαμε τώρα. Τελικά δεν λύνονται τα προβλήματα με το ξύλο. Νομίζω πως δημιουργούνται περισσότερα…»
Από εκείνη τη μέρα όλα άλλαξαν στη συμπεριφορά τους. Έπαιζαν όμορφα μαζί, συνεργάζονταν και μοιράζονταν τα πάντα. Το καρότο ήταν απλά η αφορμή. Η αγάπη μεταξύ τους ήταν η αιτία!
Βιογραφικό
Η Ελένη Παναγίδου γεννήθηκε στην Κύπρο το 1979. Οι σπουδές της την οδήγησαν στην Αθήνα όπου ζει μόνιμα μέχρι σήμερα. Είναι παντρεμένη και μαμά πέντε παιδιών. Έχει αποφοιτήσει από το τμήμα Ελληνικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και συνεχίζει τις σπουδές της με μεταπτυχιακό στη Δημιουργική Γραφή στο ΕΑΠ. Έχει παρακολουθήσει πλήθος σεμιναρίων δημιουργικής γραφής και συγγραφής παραμυθιού ενώ έργα της έχουν συμπεριληφθεί σε συλλογικούς τόμους. Το ποίημα της Αίμα Ελληνικόν έχει βραβευτεί με έπαινο από την Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Την ευχαριστούμε από καρδιάς που μας τίμησε με το εξαιρετικό παραμύθι της.
Έχει γράψει τα βιβλία :
Γιατί το ‘σκασες μπαλίτσα, Εκδόσεις Διάνοια 2023, Η κυρία Ευγενία και το βάζο της ευγένειας, Εκδόσεις Διάνοια 2023, Ο κύριος Δεν Μπορώ, Εκδόσεις Μελτέμι 2024.