Αν και γεννήθηκα ημέρα γιορτινή, η γέννησή μου θεωρήθηκε «ατυχές γεγονός». Ωστόσο εγώ, ως εναλλακτική Τσαγιέρα του Ράσελ, κατάφερα (;) να καταρρίψω τον ισχυρισμό.
Από μικρό παιδί μου άρεσε να απομονώνομαι και να διαβάζω, να φτιάχνω ιστορίες, να μιλώ στον εαυτό μου και στους φανταστικούς φίλους μου. Κάποιες φορές το κάνω ακόμα και σήμερα× σαν ψυχοθεραπεία.
Μεγαλώνοντας, θεώρησα ότι για να γνωρίσω νέες κουλτούρες, πεποιθήσεις, έθιμα και να ανοίξω διόδους επικοινωνίας, έπρεπε να μιλώ ξένες γλώσσες. Έτσι, πιστοποίησα τις γνώσεις μου στην Αγγλική, Γαλλική και Τουρκική γλώσσα. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι βασικά συστατικά για την επικοινωνία είναι η θετική διάθεση, ο σεβασμός, η ειλικρίνεια και φυσικά η ικανότητα να σιωπά κανείς, δίνοντας χώρο και χρόνο στον συνομιλητή του, ακούγοντάς τον πραγματικά.
Μέχρι τα 35 μου, αν κανείς μου ζητούσε να περιγράψω τη ζωή μου, θα του μιλούσα για τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Παρόλα αυτά, κατάφερα εν τέλει να πραγματοποιήσω κάποια απ’ τα όνειρά μου, κρατώντας ψηλά το σύστημα των αξιών μου χωρίς εκπτώσεις και πάντα με αξιοπρέπεια.
Σπούδασα Διοίκηση Επιχειρήσεων, όχι από επιλογή αλλά λόγω πολλών δυσάρεστων συγκυριών.
Τελικά, στα … προχωρημένα νιάτα μου, στοχεύοντας σε μια εμπεριστατωμένη και επιστημονική προσέγγιση της Τέχνης της Γραφής – η οποία ήταν πάντα η μεγάλη μου αγάπη – αποφάσισα να παρακολουθήσω το Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών στη «Δημιουργική Γραφή» από το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Με την ολοκλήρωσή του, αισθάνθηκα ότι ήγγικεν η ώρα της επικοινωνίας μου με το ευρύ κοινό, μέσω της εξομολογητικής διαδικασίας της συγγραφής.
Κι έτσι, κατάφερα να διακριθώ σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς και να φιλοξενηθούν κείμενά μου σε λογοτεχνικά περιοδικά.
Γράφοντας, οδηγήθηκα στην αυτοθεραπεία και την εσωτερική γαλήνη.
Από τότε που συνειδητοποίησα την ύπαρξή μου στον κόσμο, θυμάμαι να παλεύω και να προσπαθώ για όσα οι συνομήλικοι και συνομήλικές μου θεωρούσαν δεδομένα.
Με το κουταλάκι του γλυκού, σκάβοντας υπομονετικά το τούνελ, έφτασα στην επιφάνεια προσπερνώντας τα δεινά που η ζωή μου έφερε, αλλά και αυτά που κάποιοι έσπειραν στο διάβα μου. Παίρνοντας βαθιά λυτρωτική και απελευθερωτική ανάσα, συνέχισα και συνεχίζω την αέναη προσπάθεια για νέες κατακτήσεις και ανακαλύψεις, με γνώμονα την έσωθεν αντίληψη της αλήθειας.
Έχοντας πάντα μπροστά μου τον στόχο μου, χωρίς να επηρεάζομαι από την κριτική, την αξιολόγηση ή τη σύγκριση, νοιώθω υπερηφάνεια για ό,τι κατάφερα. Λίγα ή πολλά, σημαντικά ή ασήμαντα, δεν έχει σημασία. Ζω τη ζωή και τις στιγμές γι’ αυτό που είναι. Δεν αφήνομαι να χαθώ σε υποθετικές σκέψεις και εικόνες.
Σ΄ έναν κόσμο που ραγίζει, προσφέρω τούτη την εμπειρία ως οδηγό για καλύτερη ζωή, σε όσους θεωρούν ότι το χρειάζονται.
Στο διάβα της ζωής μου, γνώρισα και άκουσα πολλούς ανθρώπους. Χαρίστηκα και δόθηκα χωρίς όρια. Τελικά, με κριτήριο τις πράξεις και όχι τα «μεγάλα λόγια», κράτησα δίπλα μου λίγους και καλούς, έχοντας πάντα – για δική μου διασφάλιση – όχι ορθάνοιχτή αλλά μισάνοικτη την πόρτα για όσες/ όσους πραγματικά το αξίζουν.
Μότο μου : Φοβού τους κομπλεξικούς. Υποφέρουν κρυφά και προβάλλουν αυτή την αναπηρία τους στους άλλους.
Λατρεύω τα ταξίδια. Διευρύνουν ορίζοντες και οξύνουν τη σκέψη, καθώς χαράζουν για εμάς νέες συνειδήσεις. Η επιλογή ή η απόρριψή τους είναι δική μας ευθύνη.
Αγαπώ τη φύση γιατί ζούμε μέσα της και είμαστε μέρος της. Ας τη σεβαστούμε!
Το θέατρο θα είναι πάντα το μεγάλο μου απωθημένο. Θεωρώ ότι αποτελεί την υπέρτατη μορφή τέχνης. Διδάσκει δημιουργώντας ηθική. Σέβομαι και όσες/όσους το υπηρετούν γιατί ποιούν ήθος. Κάθε φορά που βρίσκομαι στο θέατρο νοιώθω «σα στο σπίτι μου». Εύχομαι να βρεθώ εντός του και εν τοις πράγμασι.
Η μεγάλη μου εξάρτηση από τα γλυκά δεν είναι σίγουρα αποτέλεσμα γενετικής προδιάθεσης. Μάλλον, λόγω του συνδρόμου στέρησης αγάπης και φροντίδας που βίωσα στα παιδικά μου χρόνια, βρήκα ένα εύγευστο υποκατάστατο. Παρά τη συνειδητοποίηση, αφήνομαι σε τούτη την αδυναμία, ευχόμενη ως άνωθεν αντάλλαγμα για τα δύσκολα, να μου δοθεί χάρη από τις καταστροφικές συνέπειες της κατανάλωσής τους.
Κλείνοντας, δηλώνω με ζέση ότι το μεγάλο μάθημα που πήρα από τις εμπειρίες μου, είναι να μη θρηνώ για τα δύσκολα και παρελθοντικά, μα να παλεύω για μισό βήμα προς ένα καλύτερο παρόν.
Θεωρώ πως κατάφερα να φτάσω στο ένα!
Η Γεωργία Μπουζέα έχει λάβει τιμητική διάκριση στον 4ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό 2024 των Εκδόσεων Ηλιαχτίδα για το διήγημα «Κορναμέλες» που συμπεριλήφθηκε στο συλλογικό διήγημα 103 Φωτεινές Δροσοσταλίδες, Έπαινο για το διήγημα «Σάπιο μήλο» στο Ζ’ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό από τους Πνευματικούς Ορίζοντες Λεμεσού, Βράβευση για το διήγημα «Η Μάγια των νερών» στον Η’ Διαγωνισμό Διηγήματος «Στέλιος Ξεφλούδας» με θέμα «Το Ποτάμι», 2ο βραβείο στο Διαγωνισμό ποίησης και πεζού λόγου που προκηρύχθηκε με αφορμή το «ΕΤΟΣ ΓΙΑΝΝΗ ΣΚΑΡΙΜΠΑ» από τον «ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΑ για το διήγημα «Κουτί κουφέτα» και συμπερίληψή του στο τεύχος 72 του Μανδραγόρα, 2ο βραβείο στον 1ο Διαγωνισμό διηγήματος των εκδόσεων Κομνηνός για το διήγημα «Δίχτυ» και συμπερίληψή του στην έκδοση ΕΝΑΣ ΚΗΠΟΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ και τιμητική διάκριση στον 3ο Διεθνή Λογοτεχνικό Διαγωνισμό των Εκδόσεων Αποστακτήριο, με την υποστήριξη του Δήμου Αμπελοκήπων Μενεμένης για το διήγημα «Το γαλάζιο πουκάμισο» και συμπερίληψή του στην έκδοση ΑΓΚΑΘΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΟΙ ΣΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΤΟ ΚΟΡΜΙ. ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ 1974 – 2024. Δημοσιεύει έργα της σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχει παρουσιάσει 5 ποιητικές συλλογές στη βραδιά ποίησης και ενσυναίσθησης των εκδόσεων Κομνηνός. Την ευχαριστούμε θερμά για το κείμενο που παραχώρησε στις Λογοδιαδρομές και της ευχόμαστε καλή και εμπνευσμένη συνέχεια στη συγγραφική της πορεία.