«Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα,
που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.»
Καθώς αντίκρισα το βλέμμα των ματιών σου
κι άκουσα τον ήχο της νότας της ψυχής σου,
μέσα απ’ τις ξακουστές πολύτιμες χορδές σου
τ’ ατέλειωτου και υπέρλαμπρου λαιμού σου
και τ’ άρωμα των σαγηνευτικών χειλιών σου, είπα:
«Ομόρφυνε περίσσεια – Ο κόσμος μου»
Και ρώτησα:
Που κρύβεις τόσο βάθος;
Το χαμόγελο σου μου ψιθυρίζει
αλλιώτικα, πιο παράξενα λόγια.
Που κρύβεις τόσο πάθος;
Κάποιος πόνος ή πόθος ίσως να μαθαίνει κολύμπι πλάι σου.
Αλλιώς προς τι; Αυτή η χροιά – της μαγείας σου –
Τέσσερα – πέντε κεριά για συντροφιά
καθώς κυνηγούσα τις «ένδοξες» στιγμές μου
– ασταμάτητα –
καταπιάστηκα από σκέψεις αβεβαιότητας.
Μια απύθμενη άβυσσος με περικύκλωσε.
Με κέρδισε. Άλλωστε,
ήταν δεδομένη η ήττα μου.
Μάζεψα τις πεταμένες μου σκέψεις
και σηκώθηκα, ταξίδεψα μέσα στον ήχο
της μουσικής που ξέβραζε η θάλασσα στα Κόκκινα
κι ένα μονάχα ξωτικό θυμάμαι να μου λέει:
«Πίσω ποτέ μην ξανά – κοιτάξεις». Και
άνοιξε το γκάζι της καταραμένης σου ψυχής!
Άραγε, τι ψυχές τριγυρνάνε απ’ έξω;
Άραγε, πότε θα τις συναντήσω κι εγώ;
Ξέρεις…
Αυτές τις απαλές ψυχές,
που χρωματίζουν το μαύρο,
που γεμίζουν τα λευκά κενά.
Μακριά από δειλές συννεφιές
Γιατί…
Αυτήν τη φορά ο Άμλετ δε σε σώζει,
αναζητά τη σελήνη
– Ασταμάτητα –
Γιατί…
«Η δειλία του εραστή είναι ένδειξη της αθωότητάς του».
Ο Γιάννης Πρίντεζης παρακολουθεί το πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής του ΕΑΠ και παραπατά σε ένα σχοινί. Στη μια άκρη η φιλοσοφία, στην πιο κάτω η λογοτεχνία – αναζητώντας την ισορροπία. Μεγαλωμένος στη Σύρο, πλέον κάπου κοντά στα 40 δηλώνει ερωτευμένος με την ποίηση σαν έναν αλλιώτικο τρόπο ζωής και όχι απλώς ένα νόημα ή ένα εσωτερικό ταξίδι ευαισθησίας. Ονειροπόλος – τελειομανής με βασικό όπλο την ενσυναίσθηση και τη λατρεία για τη φύση, σκαλίζει και γράφει στίχους – ξεβράζοντας – σε προσωπικές κρυψώνες, όλο του το είναι!