Λένε ότι οι μεγάλοι συγγραφείς είναι αδύνατον να ζήσουν και να ισορροπήσουν, να βρεθούν σε μια έστω ραγισμένη αρμονία με τα απομεινάρια του κόσμου, αν δεν γράφουν τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα κάθε μέρα. Λοιπόν, εγώ έχω να γράψω κάτι αξιόλογο, ή αξιόγραφο – τέρατα της λογοτεχνίας, συγχωρέστε με – εδώ και δύο χρόνια. Με λένε Όσκαρ. Και είμαι παρείσακτος. Είμαι αυτός που πάντα τον διακόπτουν στη συζήτηση γιατί λυγίζουν κάτω από τις χειμαρρώδεις ασυναρτησίες του, αυτός που ανελλιπώς τον εξυμνούν για την πνευματική σβελτάδα του, αλλά στ’ αλήθεια ποτέ τους δεν τον θέλησαν κοντά τους.
Είμαι ο καταδικασμένος σε αιώνια βαρεμάρα και υπαρξιακή χαύνωση.
Είμαι αυτός τον οποίον όλοι θυμούνται, αλλά δεν μιμούνται.
Είμαι αυτός που ξέρει άφθονες λέξεις που καμιά τους δεν θα γίνει ποτέ κτήμα του. Γιατί η μνήμη δεν αρκεί για να γίνει κανείς συγγραφέας. Ανάθεμα, η μνήμη δεν αρκεί για τίποτα. Αρκεί μονάχα κι επαρκεί για να ξεδιψάς πάντοτε με το ελιξίριο του πόνου. Αυτή είναι η δουλειά της. Ξέρει καλά τη δουλειά της. Ωσάν την σκλάβα στην ακτή. Τη σκλάβα, το τρόπαιο, που όλοι ήξεραν καλά ότι στερείται ονόματος μα κανένας δεν θορυβήθηκε.
Είμαι ο ευλογημένος που αναγνωρίζει, μυρίζει κι ανιχνεύει την ασχήμια σαν νεαρό λαγωνικό, κι όμως όταν καλείται να την ξεπλύνει, να την εξαγνίσει, αδρανεί σαν κοιμισμένο θηρίο στην κλούβα του τσίρκου της τέχνης και της ζωής.
Είμαι ένα χέρι πονεμένο απ’ το γράψιμο και δύο πονεμένα πόδια. Δυο αντίχειρες καλοί μόνο για να κυλάνε στις ζωές των άλλων και να κολυμπάνε στο σάλιο ενός μωρού που κουτσαίνει ασθμαίνοντας εδώ και είκοσι χρόνια, παραδέρνει στη γη πασχίζοντας να κεντήσει το ίδιο του το δέρμα μ’ ένα μεταξένιο, ανατολίτικο, ξένο παραμύθι, που μιλάει για τραγικά πρόσωπα.
Είμαι ο συγγραφέας που αφυδατώνεται στην πρώτη κούφια συλλαβή, που τρέμει, που φοβάται ότι ο χρόνος αγκυροβόλησε κάπου αλλού, κάπου όπου θα μπορεί να αγκαλιάσει τα τζιτζίκια. Όχι εδώ, στα κρύα. Όχι εδώ, στα σκοτεινά. Κι έτσι, είμαι ο συγγραφέας που δεν θα γίνει ποτέ συγγραφέας.
Είμαι ο συγγραφέας που όταν στέκεται μπρος στον καθρέφτη, δεν θαυμάζει το πρόσωπο, τα μάγουλα, τα ζυγωματικά του, ούτε και φτύνει αναρίθμητες, ενδόμυχες κατάρες σε βάρος των κενών ματιών του, παρά ουρλιάζει να κρυφτούν, να φύγουν απ’ το πρόσωπό του, να ξεριζωθούν και χάμω να παραιτηθούν αιμόφυρτα και να κυλήσουνε αγόγγυστα ως κάπου που να μπορούν να ξεχειλίσουν ήρεμα, ήμερα, να φλυαρήσουν όσο χρειάζεται ώσπου να ξεραθούν κι έπειτα, αποβάλλοντας κάθε χρώμα, χρήση ή νόημα, λίπασμα να γίνουν, για άλλα μάτια, μάτια που θα γελούν παντοτινά.
Όμως, τέτοια μάτια δεν υπάρχουν.
Κι έτσι, είμαι ο συγγραφέας που δεν θα γίνει ποτέ συγγραφέας.
Η Ελένη Χέλμη είναι αριστούχος φοιτήτρια Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έχει ολοκληρώσει επιτυχώς ένα έτος σπουδών Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ. Γνωρίζει τέσσερις ξένες γλώσσες και μουσική, γράφει από τότε που θυμάται τον εαυτό της, την πρώτη της νουβέλα σε ηλικία 9 ετών και το πρώτο της μυθιστόρημα μεταξύ 10 και 15 ετών. Σκοπεύει να εκδώσει μυθιστόρημα σχετικό με την Ιλιάδα, το οποίο έγραψε σε ηλικία 17 ετών.