-Ι-
Δεν αποσύρθηκα – εξόρισα το θόρυβο.
Στην καρδιά του δάσους γύρεψα σιωπή,
όχι για να ξεχάσω τον κόσμο,
μα για να τον δω χωρίς το ψέμα του.
-ΙΙ-
Κατοίκησα σε ξύλινο άδειασμα,
χτίζοντας μέρα με τη μέρα τη σκέψη μου.
Όσα δεν χρειάζομαι με βαραίνουν
κι ότι με βαραίνει – με κυβερνά.
-ΙΙΙ-
Η λίμνη δεν με κρίνει,
μονάχα με καθρεφτίζει.
Κάθε ίσκιος πεύκου είναι πιο τίμιος,
απ΄ τις υποσχέσεις των ανθρώπων.
Εκεί ξυπόλητος στη σιγή του πρωινού,
Κατάλαβα πως η ελευθερία δεν ζητιέται, μα φυτρώνει….
Οι δρόμοι της πόλης φωνάζουν υποσχέσεις,
μα είναι το θρόισμα των φύλλων που βρήκα την αλήθεια.
Κάθε στιγμή που ζεις αληθινά,
αντιστέκεσαι σε έναν κόσμο που σε παραπλανά.
IV
Κανένας νόμος δεν χωρά στο ηθικό ένστικτο.
Υπακούω μόνο όταν το μέσα μου συναινεί.
Η υπακοή χωρίς κρίση είναι συνενοχή
κι η αδιαφορία – έγκλημα με συμμετοχή…
v
Δεν αποσύρθηκα – ξύπνησα.
Η απομόνωση δεν είναι φυγή,
είναι επιστροφή.
Στον εαυτό. Στη ζωή.
Κάθε αυγή, μια άσκηση επιστροφής,
δεν ήρθα για να σωθώ,
ήρθα για να θυμηθώ πως είναι να είμαι άνθρωπος.
Ο Γιάννης Πρίντεζης παρακολουθεί το πρόγραμμα Δημιουργικής Γραφής του ΕΑΠ και παραπατά σε ένα σχοινί. Στη μια άκρη η φιλοσοφία, στην πιο κάτω η λογοτεχνία – αναζητώντας την ισορροπία. Μεγαλωμένος στη Σύρο, πλέον κάπου κοντά στα 40 δηλώνει ερωτευμένος με την ποίηση σαν έναν αλλιώτικο τρόπο ζωής και όχι απλώς ένα νόημα ή ένα εσωτερικό ταξίδι ευαισθησίας. Ονειροπόλος – τελειομανής με βασικό όπλο την ενσυναίσθηση και τη λατρεία για τη φύση, σκαλίζει και γράφει στίχους – ξεβράζοντας – σε προσωπικές κρυψώνες, όλο του το είναι! Το ποίημα εμπνέεται από τη σκέψη του Χένρι Ντέιβιντ Θόρω και συγκεκριμένα από το έργο του Walden.