Ζω ολοένα και περισσότερο με τη συνειδητοποίηση και την αίσθηση της παρουσίας του αγνώστου μέσα στο γνωστό, του αινίγματος μέσα στο τετριμμένο, του μυστηρίου σε κάθε πράγμα και, κυρίως, των προόδων μιας νέας άγνοιας σε κάθε...

Λένε ότι οι μεγάλοι συγγραφείς είναι αδύνατον να ζήσουν και να ισορροπήσουν, να βρεθούν σε μια έστω ραγισμένη αρμονία με τα απομεινάρια του κόσμου, αν δεν γράφουν τουλάχιστον για κάποιο χρονικό διάστημα κάθε μέρα. Λοιπόν, εγώ έχω να γράψω κάτι...

Ο ήχος από τις ειδοποιήσεις του τηλεφώνου ήταν το μόνο που διέκοπτε τη σιωπή μέσα στο ταξί. Ο Ηλίας κοίταξε την οθόνη διαγράφοντας με μηχανικές κινήσεις μηνύματα και emails που είχαν μαζευτεί μετά από τόσο καιρό. Το ταξί κινούνταν αργά μέσα στους...

Στο σαλόνι, πάνω στο μεγάλο στρόγγυλο τραπέζι με την κόκκινη τσόχα, είχε τη φωτογραφία του, ανάμεσα σε άλλες. Μία μικρή κορνίζα με ένα σπασμένο τζάμι. Η φωτογραφία, όπως όλες, ασπρόμαυρη, και δίπλα της το καντηλάκι που καιρό ήταν σβηστό. Η εικόνα...

Ξεδιπλώνω τα πέπλα της Φαντασίας. Υπολογίζω μέτρα και διαστάσεις. Εκείνη, πίνει τον καφέ που της σέρβιρα και κοιτάζει με ανυπομονησία τα χέρια μου, όπως απλώνουν τα μακριά λευκά υφάσματα πάνω στον καναπέ του σαλονιού. Η μυρωδιά της κλεισούρας και...

Αγόρι μου, Σήμερα είναι Κυριακή. Έβαλα το καλό το κουστούμι. Το γαμπριάτικο. Μου κάνει ακόμα, φαντάσου. Έχω να το φορέσω ούτε εγώ θυμάμαι από πότε. Ή μάλλον θυμάμαι. Περπατάω κάθε Κυριακή ως το καφενείο. Μόνο αυτό μού ’μεινε. Ένα τραπέζι, ένας...

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΤΟ ΧΕΙΜΩΝΑ (κείμενα για την Αφαλάτωση) - Έναστρον 2018 Ένα κάδρο που περιβάλλει υπαινίσσεται την επίδειξη: κάτι που αξίζει να υμνηθεί ή να λοιδορηθεί, διότι φτιάχτηκε για να εκτεθεί. Έτσι η εικόνα που θα συμπυκνώσει το εν εξελίξει δρώμενο...

Έπειτα από μια αδιανόητα σύντομη περίοδο «παρηγορητικών» θεραπειών, στην οποία αισθάνονταν κι οι δυο κάπως σαν να προσγειώθηκαν με ένα πατίνι στο μέσο ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου ταχείας κυκλοφορίας, η Ισμήνη κατέληξε χωρίς πολλά πολλά το ίδιο...

Πλησιάζω σε μια γνώριμη γειτονιά, ένα γνωστό σπίτι. Τα πόδια μου με οδηγούν από μόνα τους στο μονοπάτι που τόσες φορές έχουν διαβεί. Το πόμολο της πόρτας ήδη κάνει τα παράπονά του. Ανεβαίνω τα σκαλιά, ταυτόχρονα με το ανέβασμα των παλμών μου. Τα...

Είχε ετοιμάσει τακτικά το διαβατήριό της, είχε φορέσει τα καλά της παπούτσια και το μυρωδάτο μαντήλι της, τα οποία κρατούσε σε ξεχωριστό συρτάρι και τα έβγαζε μόνο στις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές, πάντα παρούσα στην εκκλησία του χωριού. Στα...

«Επόμενη στάση, Πειραιάς». Έφτασα. Κατεβαίνω από το τρένο και, πριν βγω από το παλιό κτίριο του Ηλεκτρικού Σταθμού, κοιτάζω ψηλά στο ρολόι κάτω από τη γυάλινη, θολωτή οροφή. Σε μισή ώρα θα συναντήσω τη Χριστίνα στην πλατεία Κοραή, μπροστά από το...

Η επιστροφή στον τόπο που σου έδωσε δύναμη κάποτε να σταθείς στα πόδια σου είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Ευλογία, γιατί η δύναμη παραμένει εκεί και θα την πάρεις φεύγοντας μαζί σου. Κατάρα, γιατί ο κίνδυνος να εγκλωβιστείς στα θέλγητρά του και να...

«Νιώθω την ένταση σιγά-σιγά να αυξάνεται μέσα μου, αρχίζει αυτό το υπόκωφο βουητό, ένας ήχος σαν καρδιοχτύπια τα οποία όσο περνάνε τα λεπτά αυξάνονται: πιο γρήγορα, πιο δυνατά» σκεφτόταν η Παλίρροια. Είχε έρθει ξανά εκείνη η ώρα της μέρας, όπου η...

Σκαρί χωμένο βαθιά στη γη το παιδικό του δωμάτιο, με μια αλμύρα κολλημένη στους τοίχους σαν πεταλίδα, η οποία τον ξυπνούσε αχάραγα για να του πλύνει τις πληγές, από τη μία τις έθρεφε και από την άλλη τον ανάγκαζε να σπαρταρά από τον πόνο, ήταν η...